1972. Την εποχή των ΒΙ(βλία) ΠΕΡ(ιπτέρου) κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑΣ μια Ανθολογία διηγήματος της νέας ελληνικής γενιάς (δρχ. 70) η οποία μου άνοιξε τα αναγνωστικά λογοτεχνικά μάτια. Η καλύτερη όσων γνώρισα έκτοτε. Εκεί και η αφήγηση “Η κάθοδος των εννέα” του αγνώστου μου τότε Θανάση Βαλτινού. Συνταρακτική για αμάθητά μάτια. Την ίδια χρονιά ο συγγραφέας δημοσίευσε ένα περίεργο μικρό βιβλίο στις εκδόσεις Κέδρος “Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδαπάτη”. Με παρεκίνησε στην αγορά του ο εκκλησιαστικός τίτλος. Συναξάρι! Τότε στη Θεσσαλονίκη έμενα (και για όλη τη φοιτητική θητεία) στην οδό Περδίκα 61-63 (στην Κοζάνη μένω στην Περδικάρη 20) δίπλα από το ναό Ιωάννου Χρυσοστόμου, την οδό Αετοράχης κ.α. οδικές διασταυρώσεις κι αλησμόνητα οδόσημα. Συγκάτοικος ο Γιάννης Καραχάλιος συμφοιτητής, ένας σπάνιος άνθρωπος και πολύτιμος φίλος από τα μέρη της Πελοποννήσου, το Καστρί Κυνουρίας της Τρίπολης· τα μέρη δηλ. του Θ. Βαλτινού. Τον γνώριζε, μου έλεγε λεπτομέρειες του βίου του. Για την ταινία του Θ Αγγελόπουλου “Μέρες του ‘36” στην οποία ο Β. είχε ένα ρόλο αξιωματικού χωροφυλακής και στο γύρισμα της ταινίας βάρεσε το κεφάλι του σε μια πόρτα όταν δεν έσκυψε στο πέρασμά της όσο έπρεπε· κι εγώ κοιτούσα σε κάθε προβολή της να δω αυτό το ενσταντανέ!
Πέρασαν χρόνια. Η γνωριμία με τον συγγραφέα πύκνωσε. Τα βιβλία του Θ.Β. πρώτο αναγνωστικό στασίδι. Στο «Θα βρείτε τα οστά μου υπό βροχήν» ακόμα σταματώ στην εικόνα –τίτλο. “Στοιχεία για τη δεκαετία του ’50” κ.λπ, κ.α. “Ορθοκωστά» που ξεσήκωσαν κουρνιαχτό αντιπαραθέσεων οι απόψεις του για τον εμφύλιο. (Υπερασπίστηκε το βιβλίο με σθένος, ιστορική παρρησία και λογοτεχνική λαμπρότητα ο Γιάννης στη «Νέα Εστία» με διευθυντή τότε τον Σταύρο Ζουμπουλάκη .
Φεβρουάριος του 2016, στο τέλος του. Ήλθε με το Γιάννη στην Κοζάνη στο πλαίσιο του 1ου Λογοτεχνικού Συμποσίου της Παρέμβασης τιμώμενος καλεσμένος. Ηταν τότε και πρόεδρος της Ακαδημίας. Η γραφειοκρατία της Περιφερειακής διοίκησης ειδικά ο τότε πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου, πτέραρχος εν αποστρατεία κ. Κωτσίδης «σκοτώθηκαν» να «υπηρετήσουν» την κατάσταση Ευγενείς κι ωραίοι άνθρωποι. Τον έβαλαν σε μια «προεδρική» πολυθρόνα στο κέντρον της αιθούσης συνεδριάσεων του Π. Σ. Αμηχανία και μια κάποια δυσφορία. Για λόγο του διάβασε το διήγημα «Ο τελευταίος Βαρλάμης». Του «κρέμασαν» το χρυσό μετάλλιο τιμής της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας. Ο Κώστας Ντιός, ο σπουδαίος αυτός ζωγράφος, του έκανε το πορτραίτο και του το χάρισε. Κόσμος πολύς. Περιβάλλον εξαίσιο.
Απόγευμα Κυριακής αναχώρηση. Τους έβγαλα στο δρόμο για Αθήνα από την οδό προς Αιανή, Ρύμνιο και τη Λευκοπηγή εννοείται. Εκεί στάση. Στο πατρικό. Ο πατέρας και η μάνα αγαπούσαν το Γιάννη από τα χρόνια της κοινής, αλησμόνητης, φοιτητικής μας ζωής. Να τους δει και να τον δουν. Μαζί τους και η κ. Μαρία Αθανασοπούλου καθηγήτρια φιλόλογος του ΑΠΘ. Αγκαλιές, συγκινήσεις, φιλιά, καφές. Η μάνα τους έφτιαξε για κατευόδιο μια μεγάλη τυρόπιτα.
– Για το ταξίδι.
– Καλό ταξίδι Αϊστράτηγε…
About The Author
br>
