Αποκαλύπτει τι τον «δένει» με τον Τάσο Γιαννόπουλο
Τι κάνει τον Σπύρο Παπαδόπουλο πολύ μεγάλο πρωταγωνιστή
Η πιο συγκινητική στιγμή με την ομάδα ποδοσφαίρου των Ηθοποιών
Πως έζησε ως αλεξιπτωτιστής τη νύχτα της κρίσης των Ιμίων
Η πιο συγκλονιστική στιγμή (έως τώρα) στην τρέχουσα τηλεοπτική σεζόν ήταν στο «Κάνε ότι Κοιμάσαι», όταν ο Βανδώρος πήγε να βγάλει από τη μέση τον δικηγόρο του, τον Παύλο Καλφόπουλο. Όμως κατά την συμπλοκή των δύο αντρών έγινε η ανατροπή και ο δικηγόρος σκότωσε τον «νονό» και τον σωματοφύλακα του, φέρνοντας τούμπα όλη την πλοκή.
Ο αιφνιδιασμός είναι αυτός που δίνει το ξάφνιασμα και την ένταση στην Τέχνη αλλά και στην ζωή λέει στο Newsbomb.gr (μεταξύ άλλων) ο Δημήτρης Καλαντζής.
Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο
Ο ηθοποιός -αποκάλυψη για τους τηλεθεατές- έχει μια μεγάλη και βαθιά πορεία στο θέατρο. Μιλά εφ’ όλης της ύλης και αποκαλύπτει άγνωστες και ενδιαφέρουσες πτυχές της πορείας του.
Μιλά για το ιδιαίτερο «δέσιμο» του με τον Τάσο Γιαννόπουλο, ενώ ταυτόχρονα εξηγεί γιατί ο Σπύρος Παπαδόπουλος είναι μεγάλος πρωταγωνιστής.
Παράλληλα αναφέρεται για τη δράση του με την ποδοσφαιρική ομάδα των ηθοποιών που μέσω αυτής βοηθούν ανθρώπους σε ανάγκη. Δεν θα ξεχάσει ποτέ πως ένας τέτοιος ποδοσφαιρικός αγώνας στάθηκε αιτία να αποκτήσει ένα κοριτσάκι με κινητικά προβλήματα, ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Δεν θα μπορούσε να μην αναφερόταν στο θέμα που «καίει» τον τελευταίο καιρό το κλάδο του, που εξισώνει τους ηθοποιούς με τους κατόχους απολυτηρίου Λυκείου.
Και τέλος, ο καταξιωμένος ηθοποιός μιλάει και για μια συγκλονιστική στιγμή της ζωής του. Το βράδυ της κρίσης των Ιμίων. Ο ίδιος ήταν έφεδρος λοχίας στη 2η Μοίρα Αλεξιπτωτιστών και είχε διαταγή να ετοιμαστεί για μάχη…!
Ο Δημήτρης Καλαντζής είναι ένας άνθρωπος που υπηρετεί την Τέχνη του με ποικίλους τρόπους. Ταγμένος σε αυτήν, δεν θέλει να παρεκκλίνει ούτε εκατοστό από τα καλλιτεχνικά του «πιστεύω». Φέτος το ευρύ κοινό πήρε μια γεύση από το ταλέντο του και σίγουρα θα τον δει ξανά στο μέλλον στη μικρή οθόνη, γιατί τέτοιοι ηθοποιοί αναβαθμίζουν το «προϊόν».
Ο Παύλος Καλφόπουλος είναι ένας από τους ρόλους που έχουν ξεχωρίσει φέτος την τηλεοπτική σεζόν. Το περιμένατε; Και επίσης περιμένατε το «Κάνε ότι κοιμάσαι» από outsider να βρίσκεται στις θέσεις των οδηγών και στις συνειδήσεις του κόσμου;
«Όταν διάβασα το σενάριο ήταν μεγάλη μου αγωνία ποιος θα κάνει τον Βανδώρο, γιατί κατάλαβα ότι ήταν ένας πολύ δύσκολος ρόλος και επειδή είχαμε πάρα πολλές και δύσκολες σκηνές μαζί το θεώρησα πολύ σημαντικό να είναι ένας ηθοποιός με τον οποίο θα μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του.
Τον Ιούνιο πήγα στην εταιρεία παραγωγής και είδα μπροστά μου τον Τάσο Γιαννόπουλο. Όταν ο ένας από τους δύο σκηνοθέτες της σειράς ο Αλέξανδρος Πανταζούδης (σ.σ ο άλλος είναι ο Αλέκος Κυράνης) , μου είπε πως ο Τάσος θα κάνει τον Βανδώρο ένιωσα μεγάλη χαρά. Με τον Τάσο συνδεόμαστε. Τον γνωρίζω από το 1999 που είχαμε παίξει στο Εθνικό στους Πέρσες του Λευτέρη Βογιατζή στην Επίδαυρο και έχουμε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση γιατί υπάρχει ένα περιστατικό που μας «δένει».
Ποιο είναι αυτό…;
«Εμένα με μεγάλωσε η γιαγιά μου, γιατί οι δικοί μου δούλευαν. Κάποια στιγμή η γιαγιά μου μένει κατάκοιτη και είχε έρθει μια κυρία, μια ευγενέστατη νοσηλεύτρια να την φροντίζει. Η κυρία αυτή ήταν πολύ καλόψυχη. Και όταν έφυγε η γιαγιά μου ήμουν χαρούμενος που ήταν η αυτή η καλόκαρδη γυναίκα δίπλα της. Το 1999 που παίξαμε στο Εθνικό με τον Τάσο, μετά από συζητήσεις καταλάβαμε ότι η κυρία αυτή ήταν η μαμά του. Αυτό και μόνο το γεγονός ήταν αρκετό για να βλέπω τον Τάσο και να ανοίγει η ψυχή μου. Είναι ένα παιδί με τεράστια αξιοπρέπεια, με αγνή καρδιά και απίστευτό ταλέντο.
Κάποιες σκηνές που κάναμε με τον Τάσο ήταν συγκλονιστικές, για εμένα ήταν εμπειρίες ζωής.
Και για να επανέλθω στο προηγούμενο ερώτημα όταν διάβασα το σενάριο φυσικά και κατάλαβα ότι αυτό θα γίνει επιτυχία γιατί αυτό που έγραψε ο Γιάννης Σκαραγκάς ήταν κάτι μοναδικό, ήταν κάτι ιδιαίτερο. Το σενάριο είχε κινηματογραφικό ρυθμό.
Οι ανατροπές, το «χτίσιμο» των χαρακτήρων, των καταστάσεων, οι συνθήκες που δημιουργεί, η ατμόσφαιρα όλα αυτά τα καταλάβαινε κανείς ακόμη και όταν ήταν τυπωμένα στο χαρτί, πριν καν πάρουνε ζωή. Κατάλαβα ότι αυτή η σειρά θα γίνει επιτυχία».
Για κάποιους που δεν έχουν δει τη σειρά και διαβάζουν την συνέντευξη, τι χαρακτήρας είναι ο Παύλος Καλφόπουλος;
«Δεν βάζω ποτέ ταμπέλες στους ρόλους που υποδύομαι, αφήνομαι να εμπλακώ, ακολουθώ αυτό που γράφει το σενάριο. Το τι χαρακτήρας είναι σε ότι αφορά τις πλευρές που θα μπορούσε να τοποθετηθεί «κακός» ή «καλός» αυτό το αφήνω να το επιλέξει ο κόσμος. Αν θέλετε να σας πω ότι μπορεί να είναι παρορμητικός, σκληρός και ευαίσθητος μαζί, εγωιστής κ.α ναι αυτά θα τα βρούμε. Αλλά δεν θέλω ποτέ να χαρακτηρίζω εγώ τους ρόλους που κάνω και να τους δίνω έτοιμους ως μασημένη τροφή στο θεατή. Αφήνω αυτόν να πάρει την απόφαση».
Υπάρχουν δικηγόροι σαν τον Παύλο Καλφόπουλο;
«Φυσικά και υπάρχουν…φαντάζομαι! Δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω προσωπικά κάποιον με αυτά τα χαρακτηριστικά. Ο Παύλος ο Καλφόπουλος είναι ένας δικηγόρος ο οποίος ακολουθεί σκοτεινά μονοπάτια, δεν συντάσσεται πάντα με το γράμμα του νόμου το οποίο υπηρετεί και είναι ένας άνθρωπος ο οποίος θα έκανε τα πάντα για να πετύχει το σκοπό του. Υπό αυτή την λογική ναι, υπάρχουν δικηγόροι σαν τον Παύλο Καλφόπουλο».
Το «Κάνε ότι κοιμάσαι» θίγει πολλά κοινωνικά προβλήματα που πολλοί στοιβάζουν κάτω από το χαλί. Αναφέρομαι στην ενδοσχολική βία, ενδοοικογενειακή βία, revenge porn. Είναι ένα κομμάτι της επιτυχίας της σειράς;
«Δεν ξέρω αν η σειρά δίνει λύσεις αλλά προσφέρει παρηγοριά γιατί το να βλέπεις κάτι που είναι πρόβλημα της καθημερινότητας σου να μετατρέπεται σε μια μορφή τέχνης ή αναγράφεται μέσα από μια μορφή τέχνης, νομίζω ότι είναι ανακουφιστικό».
Ο Δημήτρης Καλαντζής έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στο θεατρικό σανίδι, όμως τώρα αρχίζει και φαίνεται πιο έντονα στον κόσμο λόγω της επιτυχίας της σειράς. Όμως αυτό δεν είναι πολύ αντιφατικό με βάση τη δουλειά που έχετε κάνει όλα αυτά τα χρόνια; Έπρεπε να φθάσουμε σε αυτό το χρονικό σταυροδρόμι για να σας γνωρίσει ο κόσμος;
«Η αξία του κάθε μέσου έγκειται στον τρόπο που το χρησιμοποιείς. Η τηλεόραση είναι ένα πάρα πολύ δυνατό μέσο. Δυστυχώς δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Είναι ένα δυνατό μέσο που μπαίνει στα σπίτια των ανθρώπων και διαμορφώνει χαρακτήρες και συνειδήσεις και αυτό θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να το χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας.
Έχω παίξει πολύ θέατρο, παραστάσεις σημαντικές στην Επίδαυρο, έχω κάνει περιοδείες, έχω παίξει σε μεγάλα θέατρα. Ο κόσμος ο οποίος ασχολείται με το θέατρο είναι γύρω στο 5% του πληθυσμού. Ο κόσμος ο οποίος παρακολουθεί τηλεόραση είναι όλος ο πληθυσμός. Είναι λογικό λοιπόν για κάποιον που έχει μεγάλη διαδρομή κυρίως στο θέατρο να μην είναι γνωστός στο ευρύ κοινό. Είναι θετικό που από μια εμφάνιση στην τηλεόραση ο κόσμος βλέπει τη δουλειά σου και αυτό είναι το σημαντικό για εμάς, να μας γνωρίσουν ως καλλιτέχνες. Είμαι ένας άνθρωπος που διαφωνώ με την έκθεση της προσωπικής ζωής του καλλιτέχνη στο ευρύ κοινό. Δεν νομίζω ότι αφορά. Το να βλέπει κανείς τη ζωή του άλλου από την κλειδαρότρυπα είναι μια αδυναμία της ανθρώπινης φύσης πάνω στην οποία έχουν χτιστεί ολόκληρες βιομηχανίες. Διαφωνώ με αυτό και εξηγούμαι.
Θεωρώ ότι όσο πιο πολύ ασχολείται το κοινό με την προσωπική σου ζωή τόσο λιγότερο το αφορά η δουλειά σου στην τέχνη σου. Για αυτό θέλω να προβάλλεται η δουλειά μου και είναι χαρά μου να την γνωρίσει ένα ευρύτερο κοινό που δεν την γνώριζε».
Το θέατρο είναι ένα κομμάτι του Πολιτισμού, ζούμε στη χώρα που γεννήθηκε . Θα έπρεπε να διδάσκεται θεατρική αγωγή στα σχολεία. Αν υπήρχε δεν θα είχαμε ένα πολύ διαφορετικό κοινό, μια άλλη κουλτούρα;
«Αυτή είναι μια ερώτηση για την υπουργό Παιδείας. Αυτό που λείπει από τους κατοίκους αυτής της χώρας είναι η Παιδεία και η «καλλιέργεια». «Καλλιεργούμαστε» μόνο όταν εκθέτουμε τους εαυτούς μας σε μορφές τέχνης. Δεν είναι χαραγμένη στη συνείδηση των κατοίκων αυτής της χώρας η αναγκαιότητα της καλλιέργειας της ψυχής και του νου. Και αυτό γιατί για πολλούς αιώνες σκοπός μας ήταν η επιβίωση. Πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια για να βάλουμε τους τρόπους πρόσληψης της γνώσης και της καλλιέργειας στην ζωή μας».
Η Κρητομυθία σου δεν είχε αυτό τον σκοπό;
«Είναι η μοναδική σκηνοθετική απόπειρα μου και φυσικά αυτός ήταν ο σκοπός, να μπορέσουμε να περάσουμε μηνύματα μέσω της τέχνης ευαισθητοποιώντας χορδές συναισθηματικές στους ανθρώπους και κυρίως στα παιδιά».
Το θέατρο είναι ένας μικρόκοσμος. Σε αυτόν τον μικρόκοσμο έχουμε δει πολλές φορές να εισέρχονται μοντέλα, τραγουδιστές… Το θέατρο τους «αποβάλλει» αυτούς που παρεισφρείουν;
«Νομίζω πως αυτό συμβαίνει ούτως ή άλλως γιατί το πιο σημαντικό είναι η διάρκεια σε οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας. Ο Στανισλάφσκι ( ο οποίος είναι ο πατέρας της σύγχρονης υποκριτικής και είναι ο πρώτος που κατέγραψε μεθόδους υποκριτικής) είχε πει «να μη βλέπετε τον εαυτό σας μέσα στην τέχνη αλλά την τέχνη μέσα σας». Αυτοί που παρεισφρείουν λοιπόν το κάνουν για προσωπική τους προβολή καθαρά. Γι’ αυτό όταν με πλησιάζουν οικογένειες ή και τα ίδια τα παιδιά και μου λένε ότι «θέλω να γίνω ηθοποιός» το πρώτο που λέω είναι κατά πόσο αυτή η επιθυμία είναι πραγματική και μεγάλη. Γιατί μιλάμε για παραστατικές τέχνες, για το χώρο του θεάματος. Δηλαδή τελειώνεις τη δουλειά σου στο θέατρο και κάποιοι άνθρωποι από κάτω σε χειροκροτούν. Για φανταστείτε όλοι οι άνθρωποι να τελείωναν την δουλειά τους και να τους χειροκροτούσαν. Και υπάρχει όλη αυτή η προβολή μέσω των media, η οποία δημιουργεί μια ψευδαίσθηση σε ένα παιδί που μπορεί από το σπίτι του να μην έχει το πνευματικό υπόβαθρο να το υποστηρίξει όλο αυτό. Όταν δίδασκα σε δραματικές σχολές μόνο ένα 5% των παιδιών είχε συνειδητοποιήσει γιατί φοιτά σε αυτή την σχολή. Οπότε είναι πολύ εύκολο ένα παιδί να παρασυρθεί. Το πιο σημαντικό είναι η επιθυμία και κατά πόσο αυτό που έχει μέσα του είναι αληθινό».
Το Κάνε ότι Κοιμάσαι παίζει απέναντι από reality shows. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα status της κοινής γνώμης που δεν σκέφτεται, δεν αντιδρά. Άρτος και Θέαμα λοιπόν εναντίον της Τέχνης. Συμφωνείτε με τη δική μου σκέψη…
«Φυσικά και συμφωνώ. Και υπάρχει και ένα παράδειγμα αυτή την περίοδο και αυτό δεν είναι άλλο από αυτό που κάνει η ΕΡΤ. Το κρατικό κανάλι δεν διαθέτει καμία εκπομπή τύπου life-style, διαθέτει πολλές εκπομπές πολιτιστικού περιεχομένου και κάνει και σειρές μυθοπλασίας οι οποίες είναι πολύ καλές παραγωγές. Η ανθρώπινη φύση έχει μια τάση προς το εύπεπτο και το εύκολο και το ανούσιο και υπάρχει και μια παρεξήγηση. Η ψυχαγωγία έχει ταυτιστεί με την απουσία σκέψης. Γιατί; Δηλαδή αν χρησιμοποιώ το μυαλό μου σημαίνει ότι δεν ψυχαγωγούμαι; Καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος σήμερα έχει πολλά προβλήματα, έχει άγχος, έχει στρες, θέλει να γυρίσει σπίτι του και θέλει να ξεκουραστεί. Και τι σημαίνει αυτό; Για να ξεχάσει κανείς τα προβλήματα του πρέπει να μην λειτουργεί ο εγκέφαλος του;».
Η συνέντευξη μας γίνεται την ημέρα της απεργίας των ηθοποιών που ζητούν την απόσυρση του ΠΔ 85/2022, που εξισώνει τον απόφοιτο της Δραματικής Σχολής με τον απόφοιτο Λυκείου…
«Είναι μια τεράστια κουβέντα. Ξεκινάει από το πτυχίο της δραματικής σχολής το οποίο πλέον δεν αναγνωρίζεται και πάμε στην άδεια ασκήσεως επαγγέλματος η οποία ούτε αυτή υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια . Πρέπει να υπάρξουν νομοθέτες με γνώση του αντικειμένου και με διάθεση να ασχοληθούν και να βάλουν τα όρια. Τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός; Τι σημαίνει να μπορείς να διδάξεις; Τι σημαίνει να μπορείς να διδάξεις σε πρωτοβάθμια εκπαίδευση; Τι σημαίνει να μπορείς να διδάξεις σε δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια… Σε έναν ηθοποιό με απολυτήριο δραματικής σχολής πρέπει να αναγνωρίζονται τα χρόνια της φοίτησης του και αυτό να σημαίνει κάτι… Τι είναι οι δραματικές σχολές; Έχουν το υπόβαθρο που πρέπει; Υπάρχει πιστοποίηση επίσημη; Υπάρχουν αρμόδιοι που ασχολούνται με αυτό; Πόσες δραματικές σχολές υπάρχουν στην Αθήνα; Γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι δραματικές σχολές; Το υπουργείο παιδείας τι κάνει γι’αυτό; Πως παίρνεις πιστοποίηση για να έχεις δραματική σχολή;
Όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους και με τις σχέσεις της αγοράς, με τις σχέσεις προσφοράς και ζήτησης εργασίας. Υπάρχει τεράστιο ποσοστό ανεργίας στο επάγγελμα των ηθοποιών, γιατί κάθε χρόνο από όλες αυτές Δραματικές Σχολές αποφοιτά μεγάλος αριθμός επαγγελματιών. Αναρωτιέμαι σε ποια αγορά θα απορροφηθούν όλοι αυτοί οι ηθοποιοί;».
Βάζετε γκολ κοινωνικά… Το θέατρο βάζει γκολ σε κοινωνικό επίπεδο…
«Με την ομάδα του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών δίνουμε κάθε χρόνο αγώνες κοινωνικού -φιλανθρωπικού σκοπού. Είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που κάνω στη ζωή μου. Όσοι συμμετέχουμε στην ομάδα πέραν ότι αγαπάμε τον αθλητισμό και το συγκεκριμένο άθλημα αισθανόμαστε την ανάγκη να είμαστε πάντα και όσο μπορούμε δίπλα στους συνανθρώπους που χρειάζονται τη βοήθεια μας».
Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας μια τέτοια εμπειρία
«Σε έναν αγώνα συγκεντρώσαμε χρήματα με τα οποία αγοράσαμε ένα αναπηρικό αμαξίδιο για ένα κοριτσάκι με κινητικά προβλήματα. Όταν του προσφέραμε το αμαξίδιο το χαμόγελο του κοριτσιού και η χαρά του εντυπώθηκε στην μνήμη όλων μας. Ήταν μία από τις χαρούμενες στιγμές της ζωής μου».
Κάτι που δεν ξέρει ο κόσμος είναι ότι ήσασταν αλεξιπτωτιστής και το βράδυ της κρίσης των Ιμίων παραλίγο να εμπλακείτε…
«Έζησα την νύχτα των Ιμίων πολύ έντονα. Υπηρετούσα την θητεία μου στο 2ο Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών και έζησα τα γεγονότα από κοντά. Περιμέναμε όλοι ότι θα εμπλακούμε με κάποιον τρόπο σε μάχη. Ήταν μια από τις σκληρές βραδιές της ζωής μου μέχρι να ξημερώσει. Θυμάμαι έβρεχε κιόλας και ήμασταν κάτω από τολ που είχε από πάνω τσίγκο και ακούγαμε τη βροχή να πέφτει. Ήμασταν όλοι βαμμένοι, είχαμε πυρομαχικά και όπλα και ήμασταν έτοιμοι για όλα. Υπάρχουν πολλά περιστατικά από εκείνη τη βραδιά. Ένα από αυτά είναι όταν μας φώναξε ο διοικητής και μας είπε να φτιάξουμε τους πολιτικούς μας σάκους και να γράψουμε σημειώματα στις οικογένειες σας. Αυτά ανέφεραν, «πάμε να πολεμήσουμε, σας αγαπάμε…». Έγραψα στους γονείς μου και στον αδελφό μου αποχαιρετιστήριο σημείωμα: Άλλη μια ανάμνηση που έχω έντονη, επειδή ήμουν επιλοχίας, με φώναξε ο διοικητής και μου είπε να τονώσω το ηθικό των υπολοίπων και όταν φτιάχναμε τους σάκους έλεγα διάφορα. Να σημειώσω ότι εγώ ήμουν από τους πιο μεγάλους τότε, ήμουν 25 χρονών. Μέσα σε όλα αυτά που έλεγα, να επισημάνω ότι εκείνη την στιγμή μιλάει το ένστικτο, φώναζα δυνατά «ό,τι ζήσαμε, ζήσαμε τώρα πάμε να πολεμήσουμε». Δίπλα μου ήταν ένα παιδάκι, εθελοντής, 17 χρονών και μου απαντά, «μα εγώ δεν πρόλαβα να ζήσω» και εκεί συνειδητοποίησα το μέγεθος της κατάστασης. Υπάρχουν τέτοιες στιγμές από εκείνη τη βραδιά που όταν τις αναπολώ ακόμη με συγκλονίζουν ακόμη. Είχαμε φθάσει πολύ κοντά στη σύγκρουση, στο να εμπλακούμε σε ένα θερμό επεισόδιο. Αυτές είναι εμπειρίες ζωής που σε κάνουν να την εκτιμάς περισσότερο».
Τέλος, θα ήθελα να μου πείτε για την συνεργασία σας με τον Σπύρο Παπαδόπουλο…
«Ο Σπύρος Παπαδόπουλος -και αυτό θα πω κάτι που το ξέρουν όσοι έχουν δουλέψει μαζί του- είναι ένας γλυκύτατος και δοτικός άνθρωπος. Αυτό όμως που δεν ξέρουν οι θεατές είναι ότι ο Σπύρος που τον ξέρουν ως έναν σταρ, ως ένα μεγάλο όνομα είναι ένας πρωταγωνιστής ο οποίος έχει μια τρομερή αίσθηση του ρυθμού της κάθε σκηνής. Αυτό που είπα είναι ένα τεχνικό χαρακτηριστικό, το οποίο αν δεν το έχεις δεν μπορείς να είσαι πρωταγωνιστής. Το έχω ξανασυναντήσει σε έντονο βαθμό άλλη μια φορά, στο θέατρο με τη Λυδία Κονιόδρου, όταν κάναμε πρόβα σε αρχαία τραγωδία με το θεσσαλικό θέατρο είχε πλήρη αίσθηση για οτιδήποτε συνέβαινε πάνω στην ορχήστρα του ανοιχτού θέατρού Ο Σπύρος στα γυρίσματα έχει την τρομερή αντίληψη του ρυθμού της κάθε σκηνής.
Η Τέχνη είναι άμεσα συνυφασμένη με τον ρυθμό, ο ρυθμός ενυπάρχει στη ζωή μας, την καθημερινότητα μας, σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας και σε όλες τις εκφάνσεις της Τέχνης. Είναι ο βασικός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται τα πάντα.
Ο Σπύρος έχει τρομερή αίσθηση του ρυθμού. Μια φορά σε ένα γύρισμα ειπώθηκε μια ατάκα ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πιο αργά και συμβούλεψε αυτόν που την είπε (πάντα με αγάπη και με τρομερή αίσθηση συναδελφικότητας), να την πει λίγο πιο αργά. Όταν το έκανε, άλλαξε όλη η σκηνή. Αυτός σημαίνει να είσαι πρωταγωνιστής. Ζεις την κάθε στιγμή, την ζυγίζεις και φέρνεις θετικό αποτέλεσμα για όλους».
Δείτε εδώ την συνέντευξη όπως δημοσιεύθηκε στο Newsbomb
About The Author
br>
